Imiona słowiańskie wywodzą się z przedchrześcijańskiej tradycji słowiańskiej. Należą do nich rdzenne polskie imiona, tj. imiona utworzone ze słów używanych w języku staropolskim ale też i imiona z terenów dzisiejszej Rosji, Ukrainy, Białorusi, Czech i Bułgarii.
Charakterystyczną cechą imion słowiańskich był niemal całkowity brak odwołań w używanych imionach do wyznawanych bogów, chyba że ogólnie, np. Bożydar. Ponadto wśród imion słowiańskich nie występują elementy leksykalne związane z myślistwem, rybołówstwem czy łowiectwem.
Właściwe imiona nadawane były prawdopodobnie w czasie postrzyżyn. Miały one magiczne znaczenie i stanowiły życzenie – wróżbę dla osoby je noszącej. Dzieci do wieku około siedmiu lat nosiły imiona zastępcze, pozornie umniejszające wartość dziecka, a tym samym chroniące je przed złymi mocami np. Niemoj, Nielub.
Imiona słowiańskie były ściśle powiązane ze słowiańską magią i zwyczajami. składały się często z dwóch członów, np. imię Bolesław składa się z członów bole- i -sław. Przestawienia kolejności członów dawało możliwość powstawania pary imion takie jak Sławomir i Mirosław, Radomił i Miłorad, Gniewomir i Mirogniew.
Ze względu na znaczenie, wyróżniamy następujące rodziny imion złożonych:
Imiona odnoszące się do walki, zawierające leksemy: – bor, Broni-, Kazi-, -pełk, Raci-, -woj., przykładowo: Świętobor, Bronisław, Kazimir, Świętopełk, Racimir, Mściwoj.
Imiona wyrażające życzenie sławy, bycia bohaterem, zawierające leksemy: Mir-, -mir, Sław-, -sław, dla przykładu: Sławomir, Mirosław, Chwalisław.
Imiona związane z kultem bóstwa, zawierające leksemy Bog-, -bóg, Trzeb- (ofiara), np.: Bogdan, Bogurad, Trzebiesław, Trzebiemir.
Imiona nawiązujące do powiązań rodzinnych, relacji pomiędzy członkami rodziny, np.: Siemowit, Miłodziad, Ciecierad, Bratumił, Sulibrat, Siestrzemił.
Imiona określające stosunek ich nosiciela do innych ludzi, przykładowo: Gościrad, Radogost.
Imiona ochronne, zawierające leksemy o znaczeniu ujemnym, nadawane w celu odwrócenia od dziecka uwagi demonów i/lub złych mocy. Przykładowe imiona mogły zawierać przeczenie „nie” np.: Niemir, Nierad, leksemy powiązane z niepokojem, zamieszaniem, udręką np.: Tomisław, Męcimir, Morzysław, mogły także zawierać leksemy nawiązujące do braku miłości np. Biezdar, Przezmir. Wszystko po to, by chronić małe dziecko.
Wśród imion słowiańskich spotykano też imiona, pochodzące od przymiotników bądź rzeczowników pospolitych (np. Baran, Szydło, Kąkol, Broda, Żyła, Uchacz, Łopata, Żaba, Rus, Cich).
Imiona te tworzą najstarszą warstwę imienniczą, ich znaczenie i pochodzenie mogło być:
- od nazw części ciała: Broda, Głowka, Chrap, Gęba, Pępik,
- od cech zewnętrznych człowieka: Rus (jasnowłosy), Goły, Karna (okaleczony), Korostawi(e)c, Krost, Chudz, Gołek,
- od cech psychicznych człowieka: Cich, Matuł, Szczodr,
- od nazw topograficznych: Jezior, Opoka, Bachorza, Młoka,
- imiona określające pochodzenie nosiciela: Bawor, Prus, Prusota,
- imiona określające zajęcie: Psar,
- imiona wywodzące się od nazw rękodzieła: Kościoł, Krzyż, Słup, Sidło, Domk, Kłobuczek, Kusza, Strzałek,
- imiona pochodzące od pokarmów: Krupa, Mleko, Żur,
imiona nazywające zjawiska słuchowe: Grochot, Chełst, - imiona utworzone od nazw abstrakcyjnych: Nadziej, Strach, Krasa, Swar, Żałoba, Milej, Cirzpisz, Przybysza,
- imiona odnoszące się od zwierząt: Komor, Jeż, Świrszcz, Kobyłka, Żuk, Gogoła, Czajęta, Wilczęta, Byczek,
- imiona donoszące się do roślin: Kwiatek, Kierz, Cis, Jawor, Koprzywa, Smagor, Smarz, Kruszk,
- imiona inne: Mogiłek, Trup, Mieszek, Kożuszek, Żyłka, Pożar
Imiona kobiece tworzono dodając końcówkę -a do imienia męskiego (np. Wszebora czy Stronisława). Niektóre człony występują tylko w imionach kobiecych: -wola (Boguwola, Bohuwola), -cześć (Przybycześć), -wieść (Dobrowieść), -włość (Boguwłość), -żyźń (Dobrożyźń, Świętożyźń). Znane są też złożone imiona żeńskie, których męskie odpowiedniki nie zostały znalezione w średniowiecznych dokumentach: Cirzpisława, Częstobrona, Dobromiła, Dobroniega, Dziadumiła, Ludomiła, Ludźmiła, Niedomira, Nieluba, Niemiła, Włościsława, Wyszeniega.
W innych językach słowiańskich są imiona, których nie ma w języku polskim.
- języki południowosłowiańskie – Domomyslъ (Domomysł), Sěmignevъ (Siemigniew), Sěminěgъ (Sieminieg), Domaněga (Domaniega, fem.), Sěmitěchъ (Siemiciech),
- chorwacki – Domačaj (Domaczaj, Domaczaja)
- łużycki – Semmir (od Semimir – Siemimir)
- pomorski – Sěmibądъ (Siemibąd)
serbsko-chorwacki – Domońeg (Domonieg), Domagoj - słoweński – Semigoj (Siemigoj)
- czeski – Sěmibor (Siemibor), Sěmitěchъ (Siemiciech), Domamil (Domamił), Domažil
- słowacki – Semižir (Siemiżyr)
